حامد - دل نوشته ها

« به ساغر نوشیدن و پیاله شکستن تا صبح مسکنت»

می بارم چون ابر...

می زارم چون چون بنفشه...

از فراق سایه ها می خوانم....!

از سرگردانی دختری بی هویت در کوچه باغ های خاله صحرا

گفته باشم...من از بیگانگان و آشنایان دیگر ننالم!!!

من از قصه ی او می نالم

من از غصه ی او می نالم

دست بر گریبان می کوبد و پا به بیابان

بس از منزل دور افتاده،که دیگر هوای برگشتنش نیست...

من او را دیده ام در کنار مرداب نقره ای

سعب روزگاری دارد در این صحرای بی پایان

خاله صحرا او را محکوم به دیدن بلبل کرده

بی هیچ مدرکی از سوی باد خانمانش بر می اندازد

تنها دلخوشی او نیلوفرهای مرداب نقره ایست

که تسکین دهنده ی دردهای کشنده ی اوست

گاه گاهی مرا پشت بوته ی مجاور مرداب می بیند

او اشک های مرا روی برگهای بوته ی همیشه تنها دیده ست

شبی که مهتاب بر مرداب می تابد شب دیدار من است...

و من جز شراب تلخ به او چیزی نخورانم.....!!!

« زمستان 88»

نوشته شده در تاریخ یکشنبه 88/11/11 توسط حامد

نظرات ( )

{فاصله ی پنج}

بر جاده ایستاده خموش از چه سخن می گویی…

گفتگوها بمانند که صبح غدیرنزدیک است!

از خود برون شویم، در فاصله پنج بایستیم…

آنجا که حادثه اتفاق خواهد افتاد..

تو آنجا گویی جسمی سربی با پوستین خاک

جامانده، وامانده،در کشمکش لحظات پیشین

از فاصله ها هم شرم ندارد…

چشم هایی خسته از تماشا…گوش هایی خسته از سخن

دهان در تمنای زبان و

دماغ در انتظار بوییی آشنا

دست هایی به خون شمشیر دگران آغشته

پاهایی به سوی تکرار لحظات آهسته…

در پشت سر راه را می بینم..

چه غبارآلود…چه سهمگین می وزد این باد

از فاصله ی پنج دگر نتوان دید دوردست ها را

که بدانیم این راه ،راهی بی فرجام و بی بازگشت است

صدا یی می آید از دور که می گوید:

(کاروان رفت و تو در خواب و بیابان در پیش

کی روی، ره ز که پرسی، چه کنی، چون باشی)

و اینک زبان ،تشنگی را در کام سخن فرو می بلعد

و می گوید:( جهان پوچ است و بی بنیاد از این فرهاد کش هیهات )

من اینک خسته ام از هو و های این دگر مردان

و نامردم اگر بر تن روا دارم صدای قهقه دوران

می آیم از تن و به فاصله ی پنج می نگرم

به امید صبح غدیر

که دگر از صدا بشنوم نوای خامشی....!!

{شاعر سکوت}

نوشته شده در تاریخ یکشنبه 88/10/13 توسط حامد

نظرات ( )

درویش:

«مطرب مهتاب رو آنچه بدیدی بگو *** ما همگان محرمیم آنچه شنیدی بگو»

عاشق:

«اکنون نهال گردو آنقدر قد کشیده که دیوار را برای برگهای جوانش معنی میکند»

زندگی ساز بی صدای قصه ها

قصه هایی که نگاری به خاکی هدیه داد

کنون تو ای زیبای هستی بنویس بر نقش دلت

آنچه که هستی و نمی خواهی باشی

گر من از عشق سخن گفتم

یا تو از درد

بر راهی هستیم که از فرجام و بازگشت

ندارد بادی خبر از گرد

گر بدانی از چه می گویم

هرگز نخواهی آنچه را که می گوییم

حال تو ای نهال عاشق

قصه ای را با صدای هیچ ساز کن....!!!!

«همیشه بیاد عزیزان»

نوشته شده در تاریخ دوشنبه 88/9/16 توسط حامد

نظرات ( )

خسته خسته می روم در راهم..

گوییا چیزی گم کرده ام که به عقب می نگرم..

خوش خوش می نشینم در کنار مردابی

مردابی که همیشه از نیلوفرانش میگوید

خیره در آن خاطراتی میبینم...

گاه جامی..گاه راهی...گاه چاهی

اینک به تنهایی ها که می نگرم،فقط قاصدکها را میبینم

اما آنها نیز از هجران می گویند

از دو بال خسته...

از پلی شکسته...

بر سر چاهی ایستاده از که سخن میگوییم،؟!

من از ابدیت میگویم

اما از صبرها ناله بر می آرم هنوزم...

«تقدیم به آشنای عزیزم» پاییز88

نوشته شده در تاریخ چهارشنبه 88/8/27 توسط حامد

نظرات ( )

             باز در آخر هر آه ،سایه ای از خود تجسم می کنم

                باز در هر امید، نگاهی از تو تجسم می کنم

                    تو از کجا آمده ای....؟!ای آشنا..

     من از تو می خوانم،هر آنچه می دانم...

                    بگو که آنچه می دانم،تو نیستی

                       ای هرآنچه هستی....

            مگر تو خاکی که آنقدر سردی...

                       مرا هر لحظه به جسمی می بری

              گاه چون ابر گریان...

               گاه چون باد نالان...

                  گاه بنفشه ای سر به گریبان...

            قصه هایت را انگار دوباره شنیده ام

            اما نه در کتابی که بابا با آن نان داد...!

نوشته شده در تاریخ دوشنبه 88/8/11 توسط حامد

نظرات ( )

در آتش کلمات،قصه ها همچون درختی سبز می سوزند.....
و این از بخشندگی آتش است...!!
بر خاکی سرخ تمنای بخشش می کنم
تا از آن همچون نهالی نو برویم....

نوشته شده در تاریخ یکشنبه 88/7/26 توسط حامد

نظرات ( )

یاد دارم شبی از نیک نامی بدچاره گان

روزنکی از شکافی نازک پدید آمد

خسته خسته از کنچ چشمی

دوان دوان و سو سو با خاک قرین آمد

تو گویی از مصنوع های جهان خارق بود

اما او نورکی رها شده از یک فرشته بود

از یک تبلور

به زیبایی یک شقایق

از سوی مشرق آمده

از بی کران رهگذران

پاک باز با یک فطره اشک

سوی خاک....

گر همراه با شبنمی بر خاک ناز کند

مغرور،مهجور،محجوب،مجنون،مجنوز، ز یک جام ساغر زنند

اکنون که بر خاک سو کرده

از خاطرات عبور خواهم کرد

از درختی سبز،از بهشتی مست...

همراه گلی،بر کهکشانی سرخ عبور خواهم کرد

و تو ای سلطان شبهای تنهایی

به یاران،...به آشنایان ........

بگو...

کی باز آیی!!

نوشته شده در تاریخ شنبه 88/7/11 توسط حامد

نظرات ( )

دل نوشته ها
منوی وبلاگ »صفحه نخست »ایمیل مدیریت »بهاربیست امکانات دیگر بازدید امروز: 16 بازدید دیروز: 1 کل بازدیدها: 35686	« به ساغر نوشیدن و پیاله شکستن تا صبح مسکنت» می بارم چون ابر... می زارم چون چون بنفشه... از فراق سایه ها می خوانم....! از سرگردانی دختری بی هویت در کوچه باغ های خاله صحرا گفته باشم...من از بیگانگان و آشنایان دیگر ننالم!!! من از قصه ی او می نالم من از غصه ی او می نالم دست بر گریبان می کوبد و پا به بیابان بس از منزل دور افتاده،که دیگر هوای برگشتنش نیست... من او را دیده ام در کنار مرداب نقره ای سعب روزگاری دارد در این صحرای بی پایان خاله صحرا او را محکوم به دیدن بلبل کرده بی هیچ مدرکی از سوی باد خانمانش بر می اندازد تنها دلخوشی او نیلوفرهای مرداب نقره ایست که تسکین دهنده ی دردهای کشنده ی اوست گاه گاهی مرا پشت بوته ی مجاور مرداب می بیند او اشک های مرا روی برگهای بوته ی همیشه تنها دیده ست شبی که مهتاب بر مرداب می تابد شب دیدار من است... و من جز شراب تلخ به او چیزی نخورانم.....!!! « زمستان 88» نوشته شده در تاریخ یکشنبه 88/11/11 توسط حامد نظرات ( ) فاصله پنج {فاصله ی پنج} بر جاده ایستاده خموش از چه سخن می گویی… گفتگوها بمانند که صبح غدیرنزدیک است! از خود برون شویم، در فاصله پنج بایستیم… آنجا که حادثه اتفاق خواهد افتاد.. تو آنجا گویی جسمی سربی با پوستین خاک جامانده، وامانده،در کشمکش لحظات پیشین از فاصله ها هم شرم ندارد… چشم هایی خسته از تماشا…گوش هایی خسته از سخن دهان در تمنای زبان و دماغ در انتظار بوییی آشنا دست هایی به خون شمشیر دگران آغشته پاهایی به سوی تکرار لحظات آهسته… در پشت سر راه را می بینم.. چه غبارآلود…چه سهمگین می وزد این باد از فاصله ی پنج دگر نتوان دید دوردست ها را که بدانیم این راه ،راهی بی فرجام و بی بازگشت است صدا یی می آید از دور که می گوید: (کاروان رفت و تو در خواب و بیابان در پیش کی روی، ره ز که پرسی، چه کنی، چون باشی) و اینک زبان ،تشنگی را در کام سخن فرو می بلعد و می گوید:( جهان پوچ است و بی بنیاد از این فرهاد کش هیهات ) من اینک خسته ام از هو و های این دگر مردان و نامردم اگر بر تن روا دارم صدای قهقه دوران می آیم از تن و به فاصله ی پنج می نگرم به امید صبح غدیر که دگر از صدا بشنوم نوای خامشی....!! {شاعر سکوت} نوشته شده در تاریخ یکشنبه 88/10/13 توسط حامد نظرات ( ) بی صدا باش درویش: «مطرب مهتاب رو آنچه بدیدی بگو * ما همگان محرمیم آنچه شنیدی بگو» عاشق: «اکنون نهال گردو آنقدر قد کشیده که دیوار را برای برگهای جوانش معنی میکند» زندگی ساز بی صدای قصه ها قصه هایی که نگاری به خاکی هدیه داد کنون تو ای زیبای هستی بنویس بر نقش دلت آنچه که هستی و نمی خواهی باشی گر من از عشق سخن گفتم یا تو از درد بر راهی هستیم که از فرجام و بازگشت ندارد بادی خبر از گرد گر بدانی از چه می گویم هرگز نخواهی آنچه را که می گوییم حال تو ای نهال عاشق قصه ای را با صدای هیچ ساز کن....!!!! «همیشه بیاد عزیزان» نوشته شده در تاریخ دوشنبه 88/9/16 توسط حامد نظرات ( ) مرداب خسته خسته می روم در راهم.. گوییا چیزی گم کرده ام که به عقب می نگرم.. خوش خوش می نشینم در کنار مردابی مردابی که همیشه از نیلوفرانش میگوید خیره در آن خاطراتی میبینم... گاه جامی..گاه راهی...گاه چاهی اینک به تنهایی ها که می نگرم،فقط قاصدکها را میبینم اما آنها نیز از هجران می گویند از دو بال خسته... از پلی شکسته... بر سر چاهی ایستاده از که سخن میگوییم،؟! من از ابدیت میگویم اما از صبرها ناله بر می آرم هنوزم... «تقدیم به آشنای عزیزم» پاییز88 نوشته شده در تاریخ چهارشنبه 88/8/27 توسط حامد نظرات ( ) امید به سرانجام باز در آخر هر آه ،سایه ای از خود تجسم می کنم باز در هر امید، نگاهی از تو تجسم می کنم تو از کجا آمده ای....؟!ای آشنا.. من از تو می خوانم،هر آنچه می دانم... بگو که آنچه می دانم،تو نیستی ای هرآنچه هستی.... مگر تو خاکی که آنقدر سردی... مرا هر لحظه به جسمی می بری گاه چون ابر گریان... گاه چون باد نالان... گاه بنفشه ای سر به گریبان... قصه هایت را انگار دوباره شنیده ام اما نه در کتابی که بابا با آن نان داد...! نوشته شده در تاریخ دوشنبه 88/8/11 توسط حامد نظرات ( ) ببخش دل من در آتش کلمات،قصه ها همچون درختی سبز می سوزند..... و این از بخشندگی آتش است...!! بر خاکی سرخ تمنای بخشش می کنم تا از آن همچون نهالی نو برویم.... نوشته شده در تاریخ یکشنبه 88/7/26 توسط حامد نظرات ( ) سلطان شب یاد دارم شبی از نیک نامی بدچاره گان روزنکی از شکافی نازک پدید آمد خسته خسته از کنچ چشمی دوان دوان و سو سو با خاک قرین آمد تو گویی از مصنوع های جهان خارق بود اما او نورکی رها شده از یک فرشته بود از یک تبلور به زیبایی یک شقایق از سوی مشرق آمده از بی کران رهگذران پاک باز با یک فطره اشک سوی خاک.... گر همراه با شبنمی بر خاک ناز کند مغرور،مهجور،محجوب،مجنون،مجنوز، ز یک جام ساغر زنند اکنون که بر خاک سو کرده از خاطرات عبور خواهم کرد از درختی سبز،از بهشتی مست... همراه گلی،بر کهکشانی سرخ عبور خواهم کرد و تو ای سلطان شبهای تنهایی به یاران،...به آشنایان ........ بگو... کی باز آیی!! نوشته شده در تاریخ شنبه 88/7/11 توسط حامد نظرات ( ) < 1 2 3 4 5 >> > درباره وبلاگ حامد www.Hamed_H1368@Yahoo.com آرشیو مطالب مسافر کوچولو شهریور 1387 مهر 1387 آذر 1387 دی 1387 بهمن 1387 اردیبهشت 1388 تیر 1388 شهریور 1388 مهر 1388 آبان 1388 آبان 88 آذر 88 دی 88 بهمن 88 فروردین 89 اردیبهشت 89 تیر 89 خرداد 89 شهریور 89 آبان 89 آذر 89 دی 89 بهمن 89 فروردین 90 اردیبهشت 90 آخرین مطالب پرکن پیاله را عشق من رقص قلم بهای بودن مستی دنیا چه زیبایی سیب آرامش [عناوین آرشیوشده] قالبساز** » خدمات وبلاگ نویسان » B a h a r 2 0 C o m