دیرگاهی بر دشتی گذر کردم، از خاک، پاک می پرسیدم

    که از آن شاه سواران که از نیمه شب عبور کردند،آیا ردپایی مانده؟

آیا کاسه آبی، آنچه از ته مانده باشد،آیا بر تو ریخته اند؟

به کدامین مذهب آتش بر درون گل یاس می کنند،آنانکه نه جایی، نه راهی، حتی گاهی

       برای زنده بودن ندارند،،!!

باز به خاک می نگرم و او شرمسار از جواب ؟!!

  باشد آنگه که ره یافتی به آنسوی دشت، خود ردپایی یا جایی یا که گاهی

برای قرارت پیدا خواهی کرد

     پرسشم بوی خاری کلاغی داشت که از پرچم سیاه خود نیز گلایه دارد....

((پاییز گل های یاس در ره است))

                                    اگرچه از خون دلم بر خاکت چکیده....!!

                      بر من دلگیر مباش

                                ای که تو از من و مایی رهایی

                        برای ما و من همین بس که نتوانستیم

                                  از خاکت بر سر کنیم، یا آنکه چشمم کور بر چشم سرمه کنیم

                     آیا زمانی خواهد آمد،....

                              و تو آیا خواهی خواست،....

                       با چشم های حریسم گل های با غت را همه عمر حسرت بردم

                        سرود بلبلان را هر صبح از دو سواراخ تنگ و بی هوش گوشهایم می شنیدم

                  تا تو سر بر فکندی و خندیدی...

                                 آخ....کاش صدای آن خنده ی شب در فضای نهست لحظاتم همیشه تکرار می شد

                تا بی حاصل چون خونم از پی تو در رگ هایم روانه شوم

                             و آه از این خون که از دل چکیده شد و به گردن نرسید...

                                                       ( س ک و ت)

اگر مانده بودی ، تو را تا به عرش خدا می رسوندم

اگر مانده بودی ، تو را تا دل قصه ها می کشوندم

اگر با تو بودم ، به شب های غربت که تنها نبودم...

اگر مانده بودی ، ز تو می نوشتم، تو را می سرودم....

مانده بودی اگر نازنینم،زندگی رنگ و بویی دگر داشت

این شب سرد و غمگین غربت، با وجود تو رنگ سحر داشت

با تو این مرغک پر شکسته، مانده بودی اگر بال و پر داشت

با تو بیمی نبودش ز طوفان، مانده بودی اگر همسفر داشت

هستیم را به آتش کشیدی

 سوختم من ندیدی، ندیدی

 مرگ دل آرزویت اگر بود...

مانده بودی اگر می شنیدی

با تو دریا پر از دیدنی بود،شب ستاره گلی چیدنی بود

خاک تن شسته در موج باران،در کنار تو بوسیدنی بود

بعد تو خشم دریا و ساحل،بعد تو پای من مانده در گل

مانده بودی اگر موج دریا، تا ابد هم پر از دیدنی بود

  با تو و عشق تو زنده بودم

 بعد تو من خودم هم نبودم

بهترین شعر هستی را با تو

مانده بودی اگر می سرودم

«...»

((با قلم خود چگونه کاغذی سیاه را نقاشی کنیم))

در طرح هایم سکوتی شکسته که مسبب آن

                                              شبی پر از تنهاییست

ما صوتی را طراحی کردیم

                       که از ذهنی پر از غرور و زبانی پر از سرور می گذرد

از انتهای تارهای غبارآلود

                     آتشی به رنگ سبز زبانه می کشد

           آیا کاغذ سیاه را بسوزانیم

نه ....نه...! نوشته ها را بخوان و صداها را بشنو،

                    آنچه سوخته خواهد شد،،شعله های دل نیلوفران است

این لوح سیاه طرح نگاره های ماست

                                  چند طرح دیگر باقی خواهد ماند؟!!

بگذار از درّه ای خود پرتاب شود،... به گلزار نرویم

                              و به اندوه دشتی بپیوندیم

که چوپانی با نی سوخته اش در غم دریدن بره ای می نوازد

                     آیا از او نیز بگذریم....

آری.....راه ما بیراهه های پهن دشت بی خداوندیست

                          که معنایی هستی آن جز از نیستی نیست...!!

«شاعر سکوت»

    من آن مفلوک بی جانم، که از یارم پریشانم          

                                                            که باید بود،چه باید بود، نمی دانم نمی دانم

    از آبادی به ویرانی، ز نورانی به ظلمانی

                                                           کجاست آن لعل یمّانی، نمی دانم نمی دانم

    خراب و واله و حیران،چو کشتی بر سر طوفان

                                                           رهاشیم از دل دریا؟؟، نمی دانم نمی دانم

    به تاراج ار دلم بردی،رها کردی بر دردی

                                                           چگونه بگذرم از تو؟!!، نمی دانم نمی دانم

    نصیحتگو بگو گل کو ،همان محبوب جانم کو؟

                                                           سر بازار؟ سر کوچه؟ نمی دانم نمی دانم

    به های و هوی ما ننگر، به خوناب دلم بنگر

                                                          به ظاهر بنگری ما را؟؟ نمی دانم نمی دانم

                            اگر شاهیم اگر بنده، وگر شهباز و فرخنده

                            بهوشم یا که بیهوشم،نمی دانم نمی دانم

                                                                                                    «شاعر سکوت»

((به اتمام نرسیده از چه آرزوی رفتن میکنی

                                       به پایان هرگز نرسیم چون به آغاز نرسیدیم))

            می گشاییم بال بر لوح کبود

                                        می کشانیم تیغ بر چشم حسود

            از زمانی تا زمانی می رویم

                                              در کران بی کرانی می رویم

            خاک بر چشم خدایان می نهیم

                                               کیسه بر دوش گدایان می نهیم

            غم مخور ای دل که آسان میرویم

                                               با رفیقان نازنازان میرویم

            چو بدیدیم گیس در دست رقیب

                                              دل نبازیم  در دهستان فریب

            ناخدایان واله و حیران او

                                             می زنند هردم به نای و چنگ هو

            ما و من در خود به هرزه می روند

                                             دست تهی ها ره به مقصد می برند

            رنجه داریم بر تن خود این لباس

                                             دل نبندیم بر می عام و خواص

           ما به گیس نازک خود دلخوشیم

                                             دست بر پاهای حضرت میکشیم

           تا به سر خاک گلستان علی

                                             گل شویم در چاه بی آب ولی

           با دو چشم خود فدای رهروان

                                              هر کجا و هر زمان و هر مکان

                                               .....                              (شاعر سکوت)

های اهالی دریا000!

های امواج آبی...!

سرخ از تو می گذرم و گلگون می کنم سفره ی ساحلت را

مگو نمی گذاریم...که ما با یار آمده ایم..

از اهالی شهر دور گشته ایم...ما  درد مشترکیم..اینسان که می گوییم!!

شاعر سکوت دیگر نمی ترسد از امواج

اینک او دگر طوفان گشته...

....گذر خواهیم کرد

های اهالی شهر..!! مرا بنگرید که با خال یار طوفان شدیم

من از بیگانگان دور خواهم شد

آنجا   روم    که حیاتی دارد

آری...آری...

به غروب دریا می شتابم...

به رویاهای مرجان..به سوگ عروسانش..به خنده های مروارید

زنده خواهد شد این خاک غریب..

های دریا   !! مرا بستان از این شهر

ما آرزوهای خاکی خود را در تو یافته ایم...

{بهار 89}