و نترسیم از مرگ
مرگ پایان کبوتر نیست.
مرگ وارونه یک زنجره نیست.
مرگ در ذهن اقاقی جاریست.
مرگ در آب و هوای خوش اندیشه نشیمن دارد.
مرگ در ذات شب دهکده از صبح سخن می گوید.
مرگ با خوشه انگور می آید به دهان.
مرگ در حنجره سرخ- گلو می خواند.
مرگ مسئول قشنگی پر شاپرک است.
مرگ گاهی ریحان می چیند.
...
گاه در سایه نشسته است به ما می نگرد.
و همه می دانیم
ریه های لذّت ، پر اکسیژن مرگ است.
(سهراب)
نوشته شده در تاریخ پنج شنبه 89/8/27 توسط حامد
