دریا

نزار ای مرد قایقران تو این دریای نا آرام بمیرم من

 

دلم در سینه می لرزه که می دونی در این بندر اسیرم من

 

نجاتم ده که بال و پر بگیرم من

 

پناهم ده که از تنهایی سیرم من

 

ببر بر او پیامم را ،بگو صیاد ماهیگیر نشانم را

 

بگو ای شهد دلدارم ،پرستوی دلم را در قفس نگذار

 

بیا با آخرین دیدار غریقی را تو عمر جاودان بسپار

 

چه شبهایی نشستم تا سحر بیدار ، که بازآیی که محتاج توهم بسیار

 

صدای بوسه ی امواج چه آهنگ غم انگیز از جدایی هاست

 

در این دریای ناآرام چراغ آسمان تاریک و ناپیداست

 

تو گوش من فقط فریاد ماهی هاست

 

تو می دونی امیدم دیدن فرداست

 

چه دل هایی ،چه پژمرده ،چقدر تنهاست

 

چه گل هایی که پرپر توی این دریاست