*{دنیا برای همگان نعمتی است و تشبیه آن با بدان عین بی انصافیست!چون

هر چیزی را که حضرت دوست  آفرید  پاک آفرید.

ما به اختیار خود بد می شویم وبه همه چیز بد می نگریم}

*{مبارزه با نفس و ره یافتن به کمال رمز آمدن انسان به این کره ی خاکیست!}

*{نفس غذای شیطان است و انرژی روحانی انسان را می گیرد!}

*{تمام ملوکول ها و ذرات  هستی در مقابل خوبی ها آرایش و نظم خاصی دارند ، پس با گفتار ها

و کردار های زشت  آنها را پریشان و

نا منظم نکنیم، هر چیزی که در دنیا هست حق خوب زیستن را دارد.!}

**{به امید خوبی ها و ترک بدی ها........}!!**

{یک دوست} 

سلام،

ببخشید دوستان من به علت برخی مسائل وبلاگ قبلیم رو حذف کردم ، امید که در وب جدیدم با نظرات مثبت و سازنده ی شما

به سوی تکامل بشری حرکت کنیم..................

.....راستی وب دوم من

www.rahgozar313.blogfa.com

                                       گر دست دهد خاک کف پای نگارم

                                                                   بر لوح بصر خط غباری بنگارم

                                       پروانه ی او گر رسدم در طلب جان

                                                                                    چون شمع هماندم بذمی جان بسپارم

                                   بر بوی کنار تو شدم غرق و امید است

                                                                                از موج سرشکم که رساند به کنارم

                                       امروز مکش سر ز وفای من و اندیش

                                                                                             زان شب که من به دعا دست برآرم

                                        دامن بفشان از من خاکی که پس از مرگ

                                                                       زین در نتوان که برد باد غبارم

                            زلفین سیاه تو به دلداری عشاق

                                                                                  دادند قراری و ببردند قرارم

                          ای باد از آن باده نسیمی به من آور

                                                                                    کان بوی شفا بخش بود دفع خمارم

                                               گر قلب دلم را ننهد دوست عیاری

                                                                                              من نقد روان دردمش از دیده شمارم

حافظ لب لعلش چو مرا جان عزیز است

عمری بود آن لحظه که جان را به لب آرم