خشک شد سینه آگاهی من در این بیابان بلا
با تو بدمستی بکردم جام من، همچون غریب کربلا
ما که چون عباس تو سرمست هوشیاری نبودیم
تا دو دست خود گذاریم و بگوییم،یا اخا ادرک اخا
دست هایت جان من بر روی این آتش گذار
تا ز سوز دست تو از دل بیاید این صدا . . .
مستی و خانه خرابی و تمنّای وفا
درد گفتن با زبان خالی از رنگ و ریا
غم بر این آتش نهم ، سر برکشد آه دلم
آه بر آتش نهم ، غم برکند جان و تنم
زین غم و آتش و آه ، سازی بنالد همه گاه
یا خدا و یا خدا و یا خدا و یا خدا . . .
(س ک و ت)
